Razem dla Sambora i Truskawca
DKF Nostromo: MONOS
Monos
reż. Alejandro Landes
OPIS
Film opowiada historię oddziału nastoletnich partyzantów, którzy w wysokich partiach Andów przetrzymują amerykańską zakładniczkę. Nie wiadomo, dlaczego kobieta jest dla nich tak ważna, ani jaką misję prowadzi tajemnicza Organizacja, do której przynależą. Nie o tym chcieli opowiedzieć twórcy.
Słowo monos po hiszpańsku oznacza małpy. Tak o sobie mówią bohaterowie filmu. Pod tym żartobliwym określeniem widzowie dostrzegą beztroskie dzieciaki, dla których zabawa i pierwsze miłości są wiodącym celem ich egzystencji. Jednak od nastolatków w innych częściach świata odróżnia ich posiadanie broni służącej zarówno jako zabawka, jak i narzędzie terroru.
„Dzieci wojny” skrywają się pod fantastycznymi pseudonimami. Wilk, Lady, Boom Boom, Rambo i Wielka Stopa pozornie wyglądają na zgraną paczkę przyjaciół. Za dnia łączą ich mordercze, żołnierskie treningi, a nocą alkoholowe i narkotyczne biesiady, które kończą się serią bezcelowych wystrzałów. Ta emanacja siły jest tym, co fascynuje młode umysły i daje im poczucie władzy.
Początkowo wydaje się, że zabawa w partyzantkę jest dla nich przejściowym etapem dorastania. Po części są jeszcze dziećmi: dziewczyny plotą sobie warkoczyki, chłopcy chwalą się pierwszymi miłosnymi podbojami. Z drugiej strony łakną dorosłości, czyli decydowania o samych sobie. Również o życiu lub śmierci innych. Stają się coraz bardziej bezwzględni. Jedynie nieliczni próbują nie zagłuszać głosu sumienia.
Nie bez kozery „Monos-oddział małp” jest porównywany do „Czasu apokalipsy” Francisa Forda Coppolli. Choć bardziej trafne wydają mi się nawiązania do „Władcy much” Williama Goldinga. Niepokojący klimat produkcji związany z wychowywaniem nastolatków do życia na wojnie wymyka się konwencjonalnym ramom gatunku. Film nie jest rasowym thrillerem ani moralitetem. Piękne zdjęcia kolumbijskich krajobrazów kłócą się z brutalnością młodocianych żołnierzy. Napięcie podsyca muzyka autorstwa Miki Levi, nominowanej do Oscara za kompozycje do filmu „Jackie” Pablo Larraina.
2019 FF w Sundance FF – nominowany do Nagrody Głównej Jury World Cinema Dramatic
2019 FF w Sundance FF – Nagroda Specjalna Jury World Cinema Dramatic
2019 MFF w Berlinie – nominowany do nagrody Teddy dla najlepszego filmu
REŻYSER
Alejandro Landes (1980) Scenarzysta, producent i reżyser. Urodził się w Brazylii, wychowywał w Ekwadorze i Kolumbii. Studiował ekonomię polityczną i architekturę na Brown University, USA. Jego debiutem reżyserskim był dokument „Cocalero” (2007), którego premiera odbyła się na festiwalu Sundance, a jego drugi film, fabularny „Porfirio” (2011) miał był premierowo wyświetlony w Quinzaine des Réalisateurs na Festiwalu Filmowym w Cannes.
